Zoals velen heb ik dit jaar als goede voornemen terug iets of wat in vorm te geraken. Over de jaren heen ben ik van wekelijks sporten naar nul komma nul gegaan. Je kent dat wel.. Na de studies ga je werken en heb je plots niets meer van vrije tijd. Of zo lijkt het toch. Tel daar dan nog eens bij dat ik van hotel papa naar samenwonen ging en te maken kreeg met huishoudelijke taken – scream. Sport is zo wat het eerste dat weg viel. 😉
Nu zijn we twee jaar later en toen we van een appartement naar onze bel-etage verhuisden was ik telkens half dood als ik het in mijn hoofd haalde om van de garage, in één trek, naar de tweede verdieping te gaan. Ik kreeg dan ook nog eens een ongeluk, waardoor ik 5 maanden zelfs de fiets niet meer mocht nemen. Nu de verbouwingen en de verhuis achter de rug zijn, en ik wél de fiets weer op mag heb ik dus geen excuus meer… Het begon met lopen. Ik haat lopen met iemand anders. Aangezien mijn conditie onder het vriespunt ligt en ik ook nog eens traag loop lijkt dit eerder het verhaal van de schildpad en de haas. Alleen lopen ben ik erg snel beu en mijn voorgestelde route wijzigt dan ook soms drastisch met enkele strategische shortcuts – whoops.  Maar toen ontdekte ik dat er in onze gemeente op 2 minuutjes fiets-afstand zo iets bestaat als…. Conditiegym. Een soort Zumba, maar dan met een instructrice zonder logo shirt en in een schoolgym in plaats van een hippe sportclub.
Vol vrouwen in alle soorten en maten – oef, zo viel ik niet helemaal uit de toon. Ze doen dit blijkbaar al jaren en vormen best een leuke groep. Toen ik vorige week de eerste keer meedeed was ik na 10 minuten al aan het denken dat ik neer ging gaan. We waren helaas echt nog bezig met de opwarming… De leuke muziek en het feit dat het een groepsles is, zorgde ervoor dat ik wel moest verder doen om iets of wat eigenwaarde te behouden. Uiteindelijk ging het steeds beter en was ik blij dat ik vol hield. Toen ik nadien na een deugddoende douche in de zetel plofte kon ik nog net tegen vriendlief zeggen dat het leuk was, alvorens ik lag te knorren.
De volgende dag wil je niet weten hoe ik er bij liep. Ik dacht na al die tijd dat elk spiertje weggekwijnd was door het lui zijn. Dag twee leek ik een kreupele pinguin. Dat sloeg even tegen. Zeker omdat ik in mijn achterhoofd heb onthouden dat de instructrice zei dat elke derde les een rustige was. Je raadt het al… Ik had een “rustige” les gevolgd. Ik ben benieuwd voor volgende week.
Deze week is gebleken dat ik toch best vindingrijk ben in het vinden van excuses… 😉
countingbubbles.wordpress.com 